Då eg vaks opp i vesle Vikedal på nittitallet var landskapet ganske oversikteleg. Eg bevega meg i rute mellom Magnhild og Lina i byggefeltet, via Siv Unni i Osen og opp til Elisabeth og Janette Belinda på Opsal.
Når eg tenker tilbake er det som om det går stipla linjer mellom desse stadene, koordinatane i mitt kvardagsliv. Det var rett og slett berre der eg var.
Eller, nei.
Ikkje heilt korrekt. Eg levde også i ei parallell verd.
Når eg lukkar auga ser eg også heilt tydeleg for meg gatene og vegen mellom Kristy, Mary-Ann, Claudia, Dawn, Stacey og dei to småtassane som eg kjente, men ikkje alltid gadd å henge med: Mallory og Jessica.
Eg var omtrent like intenst tilstade i Vikedal som eg var i Stoneybrook, Connecticut.
Bøkene om jentene i Barnevaktklubben er skrive av Ann M.Martin ( + ghostforfatterar) og vart distribuert gjennom TL-klubben.
Ann M. Martin skildra ei verd som likna mi. Det handla ikkje slik som preteen-bøker ofte gjorde, berre om elende og/eller kjærleik (to heilt irrelevante faktorar i mitt barneliv). Dei handla om storesysken og småbrødre. Om fritidsaktiviteter, skule, penger, skilsmisser, sjuke besteforeldre, strenge foreldre og det store, bygde-relevante tema: Kan me vere venner sjølv om me er heilt utruleg forskjellige?
Bøkene gikk rett inn i tema som ikkje akkurat var tabu, berre underkommunisert.
I motsetnad til f.eks Full House kor kvar episode alltid enda med at Bob Saget (rest in peace) tok Stephanie eller MaryKateAndAshelyOlsen på fanget og forklarte dei verda, erindrer eg at det ikkje alltid var ei løysing hos Barnevaktklubben. Det var bare ei verd som forandra seg, ulikskapar dei måtte leve med. Det vart ikkje full idyll i storfamilien til Kristy. Claudia blei aldri ein skulevinnar. Stacey måtte leve med diabetesen sin (herregud som eg ønska meg litt diabetes!).
Me er veldig mange som levde parallelle liv gjennom bøkene i oppveksten, og dei kom gjerne innpakka i bobleplast, finansiert av vekepenger og sendt frå forlaget Stabenfeldt og klubbane deira, TL-klubben og Penny-klubben.
I tillegg til livet i Stoneybrook brukte eg også mykje tid blant medlemmene i Pennyklubbens Stallgjengen, og hang ein del med slemme Jessica og snille Elisabeth på Sweet Valley High.
No er eg sjølv serieforfattar for ungdom, og utan at det er bevisst frå meg eller medforfattar Randi Fuglehaug si side, så synes eg å kunne høyre ekkoet frå Stabenfeldt i bøkene våre. Eller er det berre tilfeldig at våre hovudpersonar i Halve kongeriket er eit umake, men slåande vakkert tvillingpar? Eller at foreldra til dei i vennegjengen vår ikkje er vonde, men greie og normale, litt som mora til Kristy? Og desse festane og strendene våre hovudpersonar går på. Dei er vakre dei, hm, like skamlaus skildring av blå auge og kvit sand finn du kanskje berre i Sweet Valley High.
I Stavanger sat redaktør Randi-Tone Overskeid og bestemte kva slags bøker me skulle få gjennom desse klubbane. Eg lurer på kva slags kriterier ho arbeidde etter. Kva slapp ikkje gjennom? Angrar ho på anoreksi-boka Perfekt som eg huskar sååå godt? Er ho klar over at ho potensielt har påverka ein heil generasjon med damer? Ser ho det i samtidslitteraturen, i kvardagen?
På fredag skal eg spørje henne sjølv! Då kjem redaktør Overskeid til Litteraturhuset i anledning deira litterære arrangement om TL-klubben.
Det er gratis, og ordstyrar er Kristin Storrusten. Eg veit ho kjem til å bjude på ein svært morosam funfact om Kladden, så kjenn di besøkelsestid.
